Najdroższy
Francis Veber
Czas: 140 min 1 przerwa Duża Scena Karmelicka 6
Obsada:
Tłumaczenie | Barbara Grzegorzewska |
Reżyseria | Giovanny Castellanos |
Scenografia | Wojciech Stefaniak |
Muzyka | Marcin Rumiński |
Ruch sceniczny | Witold Jurewicz |
Reżyseria świateł | Marek Oleniacz |
As. reż./ inspicjent/ sufler | Joanna Jaworska i Monika Handzlik |
Najdroższy (Cher trèsor)
Arcymistrz francuskiej lekkiej komedii, Francis Veber, znów wplątuje swego ulubionego bohatera w kłopoty. François Pignon, niezaradny życiowo pechowiec, stracił równocześnie pracę i żonę. Czy jeśli jest tak źle, to może być już tylko lepiej? Do czego doprowadzi seria nieoczekiwanych spotkań i zaskakujących zwrotów akcji? Zapraszamy na przezabawny i błyskotliwy wieczór w wybornym towarzystwie i najlepszym paryskim stylu.
Premiera: 12 października 2016
Gala premierowa: 6 listopada 2016
Giovanny Castellanos Cabarique, rocznik 1980, od kilkunastu lat związany – także rodzinnie – z polskim teatrem Kolumbijczyk. Reżyser, autor opracowań muzycznych, a niekiedy i aktor, blisko czterdziestu przedstawień na naszych scenach. Jedyny, któremu G. García Márquez zezwolił na adaptację sceniczną swojej twórczości: światowa prapremiera „O miłości i innych demonach” miała miejsce w Bałtyckim Teatrze Dramatycznym w Koszalinie w 2006.
Jako nastolatek brał udział w warsztatach teatralnych i związał się z kolumbijskim teatrem studenckim, Już na I roku studiów zadebiutował w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie. Był tam asystentem Bartosza Szydłowskiego przy „Słowach Bożych” R. M. del Valle-Inclána, w których również wystąpił w roli Pielgrzyma (1998). Asystował następnie m.in. Krystianowi Lupie, Jerzemu Stuhrowi, Mikołajowi Grabowskiemu, Andrzejowi Wajdzie i Józefowi Opalskiemu. W 2003 ukończył Wydział Reżyserii Dramatu krakowskiej PWST, rok później dla Fundacji Starego Teatru w Krakowie samodzielnie wyreżyserował „Oleannę” D. Mameta.
Od 2005 pracuje w Teatrze im. S. Jaracza w Olsztynie, w 2006 został kierownikiem artystycznym tamtejszej Sceny Margines. W tym samym roku na Międzynarodowym Festiwalu „Tarnopolskie Wieczory Teatralne” zdobył nagrodę za reżyserię „Podróży do wnętrza pokoju” M. Walczaka w tymże teatrze. Współpracował też ze scenami Elbląga, Koszalina, Gdańska, Warszawy, Gdyni i Łodzi oraz z Teatrem Łaźnia Nowa w Krakowie.
W dorobku artystycznym ma m.in. „Pętlę” wg M. Hłaski, „Na pełnym morzu” S. Mrożka, „Posprzątane” S. Ruhl, „Ich czworo” G. Zapolskiej, „Wszystko o kobietach” M. Gavrana, „Roberta Zucca” B.-M. Koltèsa, „Wesele u drobnomieszczan” B. Brechta, „Tango Nuevo” z muzyką A. Piazzolli, „Rewizora” M. Gogola czy adaptację „Dziennika” A. Frank. Nie stroni jednak od farsy, która – jak mówi – uczy reżysera dużej pokory.
Zajmuje się także performancem. Pracuje również w USA, Niemczech i Hiszpanii. Jest członkiem Center for Independent Artists w Minneapolis (od 2004) i współzałożycielem stowarzyszenia Teatro Experimental Latinoamericano w Minnesocie.
Olga Katafiasz „Na zimowy spleen”, teatralny.pl, 28 grudnia 2016:
„(...) Najdroższy Francisa Vebera z pozoru tylko jest lekką komedią. Bo w końcu co może być śmiesznego w historii François Pignona (w tej roli widziałam Dariusza Starczewskiego) – nieudacznika w średnim wieku, pracującego jako stróż? Żona go zostawiła, z pracy go zwolnili. Pignon wydaje się ofiarą kryzysu: prapremiera Najdroższego odbyła się w 2012 roku, trudno więc nie czytać owego „zwolnienia bez powodu” jako wyniku ostatniego załamania gospodarczego. Bohater Vebera jest tym, który „się nie załapał” – nie ma, jak kolega ze studiów, dobrze płatnej posady, a co za tym idzie, przestaje być atrakcyjny dla kobiety, którą kochał. Marie (Urszula Grabowska) jest wyraźnie zainteresowana podniesieniem stopy życiowej, a nie rozwojem uczuciowym związku, mimo że Pignon, co dość istotne, pokochał jej dzieci z poprzedniego małżeństwa. Przy tym, co się teraz dzieje we Francji, stwierdza w którymś momencie François, Marie będzie musiała stale zmieniać partnerów.
Pignon załapuje niezłą fuchę: ma pod nieobecność gospodarza, niejakiego Jonville’a (Sławomir Sośnierz), pilnować luksusowego apartamentu w centrum Paryża. Z bogaczem łączy go mglista więź z przeszłości – podobno Jonville, pracodawca matki bohatera, trzymał go do chrztu. Veber nie tylko naśmiewa się z bogaczy, ale też z ich gustu: mieszkanie wypełniają dzieła sztuki nowoczesnej, wybierane pieczołowicie przez dekoratorkę wnętrz Christine (Kaja Walden). Dzieła cokolwiek dyskusyjne, ale za to drogie.
Mieszkając w tak nobliwym miejscu, łatwo nawiązać interesujące znajomości. Ta, która odmieni życie Pignona, okaże się dość zaskakująca: istotny wpływ na relacje z otoczeniem będzie miał Toulouse (Przemysław Branny), urzędnik podatkowy przeprowadzający kontrole najzamożniejszych obywateli. Zaś piętro wyżej mieszka Olga (Magdalena Walach), kochanka Vladimira, bardzo bogatego i bardzo zaborczego Kazacha…
Veber konstruuje zgrabną komedię z całkowicie nieprawdopodobnym zakończeniem, ale najistotniejsze okazują się nie zwroty akcji (dość zresztą, zgodnie z intencją autora, przewidywalne), ale postać Pignona. Ów bohater czasu kryzysu z zadziwiającym spokojem przyjmuje wszystko, co zsyła mu los. Starczewski buduje obraz mężczyzny, który wiele już stracił i na niewiele już liczy – nawet odnaleziona niczym w bajce miłość wydaje mu się nieco nierealna. François i Olga, życiowi rozbitkowie ze sporym bagażem doświadczeń, nie przyjmują ról namiętnych kochanków, raczej cieszą się sobą jak dojrzali partnerzy, nauczeni nie przywiązywać się ani do miejsc, ani do ludzi.
Dwa przedstawienie z Bagateli mogą być antidotum na zimowe nastroje: przewrotny monodram Anny Rokity i wyreżyserowana przez Giovanny’ego Castellanosa z wdziękiem i umiarem (a to w komedii szczególnie istotne) komedia Vebera stanowią propozycje „teatru dla przyjemności”, jakiego w Krakowie wciąż za mało.”