Teatr Bagatela

Uwielbiam opowiadać historie

W jednym z wywiadów Eric-Emmanuel Schmitt powiedział, że kiedy był mały, chciał być Waltem Disneyem, reżyserować filmy animowane i mieć własny park rozrywki.  Życie pokazało, że w zamian w Krakowie ma swoją „ławeczkę”. Meblem parkowym; „Ławeczką” miasta literatury, a takim jest Kraków, honorują  wybitnych twórców literackich.  Schmitt drugą ławeczkę „ma” we francuskim Nancy.

Urodzony w 1961 roku Schmitt zaczął pisać będąc nastolatkiem i pisarstwa nigdy nie porzucił, choć część dorosłego życia poświęcił na bycie wykładowcą filozofii na Uniwersytecie w Savoir. Ale po sukcesie sztuki teatralnej La Nuit de Valognes (1991) postanowił wyłącznie zająć się pisaniem. Jego powieści i dramaty zostały przetłumaczone na ponad 40 języków. Są czytane i grane na całym świecie.

Twórczość Schmitta uwielbiana przez odbiorców, bywa wśród krytyków literatury skrajnie kategoryzowana bądź jako głęboko wartościowa, bądź banalna i jednowymiarowa. Zarówno przeciwnicy, jak i zwolennicy literatury Schmitta przyznają jednak, że jego proza odnosi sukces, a czytelnicy, sięgając po nią, osiągają niejako stan katharsis. Jerzy Sosnowski, pisarz i krytyk literacki, uważa, że ich popularność wynika z umiejętności wzruszenia czytelnika. Nie ma w tym jednak, jego zdaniem, nic złego – wielu ludzi potrzebuje właśnie wylania łez przy lekturze. Czytanie książek Schmitta pozwala im oswoić się z emocjonalnie trudnymi tematami, np. śmierci (np. Oskar i pani Roża).

Schmitt jest świadomy zarzutów stawianych mu przez krytyków. Podkreśla, że sukces, popularność jest dla niego konsekwencją pracy, a nie jej celem. Jestem autorem moich książek, nie sukcesu – mówi. Charakteryzując swoją twórczość kiedyś powiedział między innymi tak: Uwielbiam opowiadać historie, które wciągają jak przygody muszkieterów, a jednocześnie na innym poziomie zawierają głębsze znaczenia, które jak obierana cebula ujawniają kolejne warstwy.

Zadaniem krytyków jest mniej lub bardziej dogłębna analiza, a życie pokazało, że Schmitt ma na swoim koncie najważniejszą francuską nagrodę teatralną Moliera, którą zdobył kilkukrotnie. Ponadto jury przyznało mu Grand Prix Akademii Francuskiej, jest również laureatem Nagrody Goncourtów, a od paru lat także członkiem jury tej właśnie nagrody literackiej. 

Mieszkający od kilkunastu lat w Belgii, Eric-Emmanuel Schmitt - uhonorowany przez króla Filipa stopniem Komendanta Orderu Korony -  jest również scenarzystą i reżyserem filmowym. W jego ekranizacji Oskara i pani Róży zagrał miedzy innymi Max Von Sydow, a w adaptacji Pana Ibrahima i kwiatów Koranu – Omar Sharif.

Z miłości do teatru, ale chyba głównie dlatego, że Pani Pylińska i sekret Chopina jest w dużej mierze powieścią autobiograficzną, Schmitt postanowił przenieść ten tekst na sceniczne deski. Nie tylko podjął się adaptacji, ale także wyreżyserował monodram, w którym wciela się kolejno we wszystkich bohaterów. Spektakl był grany w paryskim Theatre Rive Gauche. Polscy widzowie mogli go obejrzeć parę lat temu w Sopocie w ramach festiwalu Literacki Sopot.  Wśród publiczności była i pani Pylińska – pianistka, ekscentryczna nauczycielka Erica-Emmanuela.

Magdalena Musialik-Furdyna

Adam Opatowicz

Reżyser, aktor, autor muzyki do ponad pięćdziesięciu przedstawień teatralnych. W latach 1992 – 1994 kierownik artystyczny Teatru Krypta i Piwnica przy Krypcie. Od 1994 roku dyrektor Teatru Polskiego w Szczecinie.

Założyciel kabaretu literackiego „Czarny Kot Rudy”, który tworzą aktorzy Teatru Polskiego, Joanna Kołaczkowska, Artur Andrus, Andrzej Poniedzielski, Janusz  Józefowicz i Stanisław Tym.

Reżyser m.in. takich przedstawień jak: Hrabina i Paria S. Moniuszki (Opera na Zamku), Ogrody czasu F. Garcii Lorki (Teatr Polski w Szczecinie), Mistrz i Małgorzata (Teatr Polski w Szczecinie), Kolacja na cztery ręce (Teatr Polski w Szczecinie), Hamlet i Sen nocy letniej W. Szekspira (widowiska plenerowe na dziedzińcu Zamku Książąt Pomorskich w Szczecinie), musical Cień W. Młynarskiego i M. Małeckiego, Stacyjka Zdrój J. Przybory i J. Wasowskiego (wspólnie z Andrzejem Poniedzielskim, Teatr Ateneum w Warszawie i Teatr Polski w Szczecinie). Przygotował także dla Polskiego Radia słuchowisko w odcinkach pt. Osiołek Porfirion K.I. Gałczyńskiego.

Janusz Olejniczak

Pianista należy do najwybitniejszych współczesnych chopinistów. Urodzony we Wrocławiu, w 1970 r. był najmłodszym laureatem Międzynarodowego Konkursu im. Fryderyka Chopina. Został także nagrodzony na Międzynarodowym Konkursie im. Alfreda Caselli w Neapolu. Artysta koncertuje w Europie, obu Amerykach, Azji i Australii w najsłynniejszych salach koncertowych. Janusz Olejniczak wielokrotnie zasiadał w jury konkursów pianistycznych i dawał lekcje mistrzowskie poza granicami kraju – w Europie, Kanadzie, Japonii, Kolumbii. Poza żelaznym repertuarem klasycznym wykonuje także polską muzykę współczesną (m.in. Lutosławski, Górecki, Kilar).Był jednym z pierwszych wykonawców muzyki Chopina na instrumentach historycznych (Érard i Pleyel); jest stałym gościem festiwalu „Chopin i jego Europa” w Warszawie, na którym zagrał m.in. u boku Marthy Argerich i Marii João Pires.

Jego dorobek artystyczny obejmuje ponad 40 nagrań, w tym ścieżki dźwiękowe do filmów Pianista Romana Polańskiego i Błękitna nuta Andrzeja Żuławskiego.

Artysta został uhonorowany Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Medalem Gloria Artis oraz ośmiokrotnie nagrodą „Fryderyk”.